اى نفس صبحدم! دعاى که دارى؟            بوى خدا مى‌‏دهى، صفاى که دارى؟

عطر بهشتى، ز خاک پاى که دارى؟            مژده چه آوردى و براى که دارى؟

تا بفشانیم جان، تو را به خوش آمد

ماه ربیع است و نـوبـهـار کـرامت            مـاه شـکـوفـایى کـمـال و شـهـامت

در تن هستى دمـیـد، روح سلامـت            از بـرکـات طـلـوع، روز امــامـت‏

بـاز گــشـودنـد بـاب لـطـف مـجـدّد

صبح دلان صبح صادق است ببینید            باغ بهشت از شقـایق است ببـیـنـید

جـلـوهٔ رب‌ الـمـشـارق است ببـیـنید            روز تـجـلّاى خـالـق است بـبـیـنـید

وز رخ زیـبـاى جـعـفـر بن محـمـد

نــور ولایـت دمــیــده از نــظـر او            چـشـمـهٔ کـوثـر رهـین چـشم تر او

بـاقـر دریـاى عـلـم و دین، پـدر او            هـم پـدر او امــام و هــم پــســر او

نور دل حیدر است و وارث احـمد

نهضت علمى که آن امام به‌ پا کرد            کارى چون خـون سیدالشـهـدا کرد

از سر اسلام دست فـتـنـه جدا کرد            آنچه رسالت به عهده داشت ادا کرد

شاهد حسن ازل نـشـسـت به مسـند

گر همه عـالـم قـلم به دست برآرند            تا به قـیـامـت مـدیح او، بـنـگـارنـد

یک ز هزاران فضیـلتـش نشـمارند            آن که به شاگردی‌اش چهار هزارند

جمله به فقه و کلام و فلسفه، ارشد

ز آن همه یک چند چهره‌‏هاى درخشان            عــالـم و آگـاه در مـعــارف قــرآن

مؤمن طاق و هشام و جـابر حـیّـان            زادهٔ مسلم، دگر مفـضّل و صفـوان

کان همه بودند چون زراره سرآمد

من که به لب، نغـمهٔ ثـناى تو دارم            هر چه که دارم من از عطاى تو دارم

دسـت بـه زنـجـیـرهٔ ولاى تـو دارم            پاى به زنجـیـرم و هـواى تـو دارم

دست بـرون آور و بـگـیـر مـرا یَد